در یکی از منازلِ بین راه مکّه و کوفه، که حسین‌‌‌علیه السلام و اصحابش منزل کرده بودند، زُهیر بن قین که از روبرو شدن با آن حضرت دوری می‌کرد تا مبادا حضرت از او یاری بخواهد، نیز در آن محل، به خاطر وجود آب، فرود آمد هنگامی که زهیر و برخی از خویشاوندانِ خود غذا می‌خوردند، فرستاده امام حسین‌‌‌(ع) رسید و او را دعوت کرد که به نزد آن حضرت برود زُهیر از پاسخ خودداری کرد همسر وی، دِلْهَم، او را سرزنش نمود که چرا پاسخ فرزند پیامبر(ص) را نمی‌دهی؟ دست کم برو و سخنان او را گوش ده و برگرد زهیر حرکت کرد و به خیمه امام حسین(ع) آمد و با آن حضرت گفتگو نمود و بلافاصله به خیمه خود بازگشت، و در حالیکه آثار سرور و خوشحالی از چهره او نمایان بود، گفت «خیمه مرا در میان خیمه‌گاه یاران حضرت قرار دهید»، و به همسرش گفت «تو نیز، نزد اقوام خود برگرد نمی‌خواهم در این سفر به تو سختی برسد» و سپس به همراهانش گفت «هر کس میل دارد که در یاری فرزند رسول خدا(ص) شرکت کند با ما بیاید و هر که با ما نیست، با او وداع می‌کنم» همسرش او را دعا کرد و از وی، درخواستِ شفاعت نمود